ارزش ذاتی چیست ؟

هنگام استفاده هریک از روش‌های فوق در نظر گرفتن اصول بنیادی زیر در ارزش‌گذاری ارزش ذاتی حائز اهمیت است، درحقیقت برای این‌که مدل ارزشیابی از دیدگاه مفروضات، تعاریف و روابط، قابل‌اتکا و سازگار باشد، باید اصول زیر در آن رعایت شده باشد:

اصل سازگاری

یعنی متغیرهای به‌کار رفته در فرمول‌ها با یکدیگر هماهنگ باشند. مثلا، در صورتی که جریان نقد استفاده‌شده برای ارزشیابی، جریان نقد آزاد شرکت است، باید نرخ تنزیل نیز نرخ تنزیل کل جریان‌های نقد یا همان شرکت باشد.

اصل انتظاری بودن نرخ‌ها

نرخ‌های استفاده‌شده برای بازده سهامداران، بدهی‌ها، رشد و راندمان سرمایه‌گذاری‌ها همگی باید انتظاری باشند و نه تاریخی، زیرا پول پرداختی برای خرید شرکت بابت جریان‌های نقدی آتی و نه تاریخی است. علت ارزیابی نرخ‌های تاریخی، بهره گیری از آ‌ن‌ها به‌عنوان معیاری برای پیش‌بینی نرخ‌های آینده است.

اصل تفکیک اقلام غیرعملیاتی

برای امکان محاسبه درست عملکرد شرکت و هماهنگی اقلام و متغیرهای استفاده‌شده، اقلام عملیاتی از غیر‌عملیاتی تفکیک و هرکدام به‌صورت مستقل ارزشیابی می‌شوند.

اصل اهمیت

در ارزشیابی ارزش ذاتی نیازی به انجام محاسبات دقیق و پیچیده و زمان‌بر برای متغیرهای کم ارزش نیست. برای مثال درصورتی در شرکتی پاداش هیئت‌مدیره دو ‌هزارم سود خالص باشد تخمین و اعمال اثر آن در محاسبات لازم نیست.

اصل جامعیت

یعنی که تاثیر درآمدی و هزینه‌ای همه اقلام اساسی صورت‌های مالی بایستی در محاسبات منظور شوند. مثلا، منابع مالی حقوق صاحبان سهام به‌ مثابه یک منبع مالی، همراه با هزینه بوده و باید هزینه آن در محاسبات لحاظ شود. همچنین این اصل بیان می‌دارد که پارامترهای استفاده‌شده در مدل باید به شکلی محاسبه و پیش بینی شود که متأثر از تغییر در رویه‌های حسابداری، دست‌کاری، سیاست‌های مدیریتی و … نباشند.